Öyle bir yalnızlığın ortasındayım ki;
Neden herkes suskun,
Neden hiç kimse yok buralarda;
Niye kaldım yine onunla yalnızlıkla...
Herkes gitti, bir ben kaldım buralarda.
Yeri göğü inleten bir çığlık atmak geliyor içimden.
Belki ışıklar yanar evlerde,
Belki bozulur sessizlik, sesimle...
Gidiyorum, düşünüyorum,
Sanki karanlık olan bu kenti
İçinde hayalleriyle, tüm kirliliğiyle
Üzerimde taşıyorum…
Bu kentte mi paylaştım dostluğumu,
Bu kentte mi paylaştım aşkımı,
Bu kent mi aldı varımı, yoğumu?
Öyle bir yoğundu ki trafik
Gidemiyorduk ileri,
Herkes Mutluydu, her taraf ışıklara esir...
Belki de yolumu kaybettim,
Bilmiyorum ben nerdeyim,
İşte yine geldi aklıma gidişin.
Feryatlarda, çığlıklarda kalbim,
Niye gitmiştin...
Ve sen öyle bir sevgiliydin ki sevgilim…
Giderken elveda bile demedin.
Sen sevdiğimdin benim.
Aklıma geldiğinde huzurla dolardı içim
Gitmişsin... Niye gitmişsin?
Bu kent neler aldı benden,
Ben ona seni verdim.
Sen sadece seni almadın giderken.
Şimdi içimdeki külleri yok etmeyeceğim,
Yok etmeyeceğim ki;
Bir gün alev aldığında
Yangınım göklere vardığında;
Seni de yaksın, tıpkı beni yaktığın gibi…
Bir gün verecek mi bu kent bana seni?
Verse de ben alacak mıyım geri?
Gidişin bu kadar yıktı beni.
Niye gitmişsin? Niye, Niye!
Bana geri ver yıllarımı,
Benden zorla aldıklarını,
Bana geri ver koca şehir...
NİYE!..